Ponte delle Tette: de brug waar Venetië vrouwen beval hun borsten te ontbloten

Adres: Ponte delle Tette, 30135 Venezia VE, Italië

Ontdek de volledige Erotische Kaart van Venetië - de geheime gids voor courtisanes over de verboden geschiedenis van de stad - nu live op https://la-cortigiana.it/venice-erotic-map/

Als je Venetië wilt begrijpen, vergeet dan even de gondels. Ga naar Santa Croce, zoek een smalle stenen brug genaamd Ponte delle Tette en sta even stil. Je staat daar waar 500 jaar geleden naakte borsten uit de ramen hingen, niet als een daad van rebellie, maar als officieel overheidsbeleid.

Tegen de 16e eeuw kampte Venetië met wat zij beschouwde als een "publieke crisis van verlangen". Te veel mannen gingen relaties aan met mensen van hetzelfde geslacht, althans dat beweerden de priesters en magistraten. De Venetiaanse Republiek – pragmatisch, rijk en volkomen onverschillig tegenover morele preken – kwam met een van de meest bizarre sociale maatregelen van Europa: legalisering van prostitutie en actieve bevordering van heteroseksuele lust.

In 1514 gaf de staat toestemming voor bepaalde districten waar prostitutie niet alleen getolereerd, maar ook openlijk zou worden bedreven. Een daarvan was dit bruggetje, dat voor altijd bekend zou staan als Brug van de Tette – de “Brug der Tieten.” De vrouwen, van wie velen voormalige slaven uit het oostelijke Middellandse Zeegebied of dochters van failliete families, moesten naakt in de ramen staan en over de balkons leunen om hun borsten als levende koopwaar te tonen.

Ja, Venetië heeft letterlijk borsten omgetoverd tot openbare infrastructuur.

Maar dit was geen willekeurige chaos op straatniveau. Het was georganiseerde handel. De staat gaf vergunningen uit. De prostituees – geregistreerd, belast, gecontroleerd – behoorden tot officiële gilden. bemiddelaars voor de gezondheid (ambtenaren van de volksgezondheid) hielden toezicht op hun lichaam alsof het vrachtvervoer betrof.

En de concurrentie was moordend.

De vrouwen versierden hun ramen als kleine podia. Felgekleurde zijden gordijnen (strikt verboden, maar vaak omgekocht), geïmporteerde parfums uit Arabië, gepolijste spiegels die zonlicht op de blote huid weerkaatsten – alles om de aandacht te trekken van passerende kooplieden, edelen of buitenlandse bezoekers. De meer inventieve vrouwen ontwikkelden kleine performances, waarbij ze langzaam onder transparante stoffen heen en weer wiegden wanneer ze een rijke klant zagen aankomen.

Het is moeilijk om je niet voor te stellen dat mannen als Giovanni Battista Casale, een Venetiaanse koopman die in zijn dagboeken uit 1527 schreef over bezoeken “die smalle bruggen waar genot gemakkelijker verkocht wordt dan wijn.”

Maar verwar deze vrouwen niet met de elite courtisanes zoals Veronica Franco – die op datzelfde moment Franse koningen vermaakte en met dichters debatteerde in San Polo. De vrouwen van Ponte delle Tette behoorden tot de lagere klasse van sekswerkers. Ze hadden geen opleiding in poëzie of politiek. Hun middelen waren eenvoudiger: huid, geur en directe verkoop.

Maar zelfs hier liepen de grenzen uiteen. Rijke edelen 'sponsorden' vaak individuele prostituees en brachten hen langzaam naar de courtisanesklasse – door hen juwelen te schenken, hun vrijheid te kopen van bordeelhouders en soms zelfs geheime huwelijken te arrangeren, verhuld door juridische formaliteiten.

Venetië had er geen belang bij om ondeugd uit te roeien. Het wilde er alleen maar controle over hebben en ervan profiteren.

De naam van de brug werd niet gefluisterd – hij werd openlijk gebruikt in overheidsdocumenten. Zelfs vandaag de dag, Brug van de Tette verschijnt zonder censuur op Google Maps. Dit is Venetië: erotisch, bruut eerlijk en altijd te koop.

Wat verbazingwekkend blijft, is niet alleen dat dit bestond, maar ook dat het door de overheid werd ontworpen als volksgezondheidsbeleid. Door borsten in ramen te plaatsen, geloofde Venetië dat het mannen kon lokken naar 'natuurlijk verlangen', de geboortecijfers kon beschermen en de kerk op afstand kon houden – terwijl het de belastingen in eigen zak stak.

Tegenwoordig steken toeristen elke dag de Ponte delle Tette over zonder enig idee. Geen plaquette. Geen uitleg in een reisgids. Alleen stille stenen die eeuwenlange, naakte handel herbergen.

Maar blijf hier lang genoeg staan, en Venetië zal fluisteren. Je hoort misschien de echo van zijdegeritsel, ruikt de vage herinnering aan amberparfum, of stelt je de stille onderhandelingen achter kanten gordijnen voor, terwijl vrouwen telkens weer probeerden te overleven, mooi te blijven en te begeren, borst voor borst.

Want Venetië heeft nooit angst gehad voor zonde.
Het heeft gewoon geleerd hoe het moet factureren.