Palazzo Dandolo: waar maskers achter gesloten deuren vielen

Als de Ridotto het officiële podium voor verleiding in Venetië was, dan Palazzo Dandolo was het privé-backstagegedeelte — de plek waar genot geen publiek meer nodig had.

Het Hotel Danieli, dat trots aan de Riva degli Schiavoni staat, verbergt tegenwoordig wat het ooit was: een van de meest decadente, gevaarlijke en zorgvuldig georkestreerde erotische theaters van de gouden eeuw van Venetië.

Tijdens het carnavalsseizoen, toen Venetië zich overgaf aan anonimiteit achter maskers, werden de grote salons van Palazzo Dandolo iets veel intiemer dan openbare gokhallen. Hier, ver weg van het lawaai van de straten, ontdeden edelen zich niet alleen van hun vermommingen, maar ook van hun zelfbeheersing. Achter zware fluwelen gordijnen, onder flikkerend kaarslicht en plafonds beschilderd met mythologische goden, werden allianties gesloten, schulden in levenden lijve afgelost en schandalen in stilte geboren.

De familie Dandolo zelf – een van de oudste adellijke huizen van Venetië – beheerste de kunst van het balanceren tussen politieke invloed en privé-uitspattingen al lang. In de 17e en 18e eeuw werd het palazzo regelmatig tijdens carnaval verhuurd voor exclusieve privébals. In tegenstelling tot het open spektakel van de Ridotto waren de uitnodigingen hier selectief.

Prinsen, ambassadeurs, kardinalen en rijke kooplieden arriveerden in stille gondels bij de zij-ingangen, begeleid door gemaskerde vrouwen wier ware identiteit slechts aan weinigen bekend was – vaak degenen die hun discretie vooraf hadden gekocht.

Het ging niet alleen om seks die in deze vergulde hallen werd verhandeld. Het was toegangCourtisanes die in de Dandolo-kamers werkten, fungeerden vaak als onofficiële tussenpersonen tussen rivaliserende facties en deelden geheimen die tussen de lakens werden gefluisterd. Buitenlandse gezanten betaalden grof geld voor privé-ontmoetingen met vrouwen die rechtstreeks – soms onbewust – verslag konden uitbrengen aan de Raad van Tien.

Eén gefluisterd schandaal betrof een affaire tussen Kardinaal Ludovico Sagredo en de maîtresse van de Franse ambassadeur – een courtisane die alleen bekend was als “La Bianca” – van wie werd gezegd dat ze staatsgeheimen rechtstreeks aan de persoonlijke spionnen van de Doge had doorgegeven na hun ontmoetingen midden in de nacht in de rode kamers van Dandolo.

En natuurlijk, Giacomo Casanova was geen onbekende in Palazzo Dandolo. In zijn memoires schrijft hij over hoe hij hier in het geheim gemaskerde diners werd binnengesmokkeld, waar edelvrouwen gevaarlijke machtsspelletjes speelden en elkaar soms uitdaagden om hun maskers volledig af te zetten – een gebaar dat veel intiemer was dan naaktheid zelf.

Terwijl de stad erboven haar imago van streng katholiek fatsoen handhaafde, was de realiteit in Dandolo veel complexer. Hier werden complete huwelijkscontracten ontbonden. Er werden chantagebrieven opgesteld. Bruidsschatten onderhandeld. Zelfs politieke carrières werden gelanceerd of afgebroken – vaak gebaseerd op wat er in de beslotenheid van deze verboden ruimtes werd afgesproken.

Tegen de tijd dat Napoleon in 1797 arriveerde, stortten het carnaval – en Venetië zelf – in onder buitenlandse heerschappij. De maskerspelen van Palazzo Dandolo waren verleden tijd. Maar het palazzo overleefde en transformeerde tot het luxe Hotel Danieli, dat nog steeds kamers met uitzicht bood – zij het nu veel schoner dan de kamers die de gasten ooit huurden voor veel duisterdere doeleinden.

Toeristen bewonderen tegenwoordig de marmeren zuilen en de indrukwekkende trap, maar zijn zich er niet van bewust dat in deze hallen ooit gefluisterde namen, geheime allianties en lichamen tegen elkaar gedrukt onder zijden lakens klonken terwijl gondeliers buiten de wacht hielden.

Want in Venetië was verleiding nooit een bijzaak.
Het was het hele spel.