Virginia Oldoïni: De vrouw die zichzelf fotografeerde en een legende werd

Weet je hoe mensen tegenwoordig geobsedeerd zijn door selfies en het online zetten van alles en nog wat? Nou, Virginia Oldoïni deed dat eigenlijk al, zo'n 150 jaar voordat Instagram überhaupt bestond. Geen filters, geen apps – alleen maar pure chaos en drama.

Dus, Virginia. Ze is die Italiaanse gravin, toch? Superjong, supermooi en absoluut levend Om aandacht – maar dan wel op de meest creatieve manier mogelijk. Ze belandt op 19-jarige leeftijd in Parijs en iedereen heeft het meteen over haar (en roddelt erover). Ze wordt de maîtresse van Napoleon III, wat, zeg maar, een beetje een pronkstuk is – maar eerlijk gezegd is dat slechts de intro.

Hier is het wilde gedeelte: ze raakt geobsedeerd door fotografie, wat destijds nog vrij nieuw en vreemd was. Ze huurt in feite deze fotograaf in, Pierson (die gast moet wel enorm geduldig zijn geweest), en samen beginnen ze al die gekke foto's te maken. Ik heb het niet over saaie familieportretten. Nee. Meer dan 700 foto's – ze draagt wilde kostuums, speelt koningin, verleidster, spook, en soms zelfs letterlijk haar hoofd uit de foto, alleen benen en blote voeten te zien. Pure plagerij. En laten we niet vergeten: toen was het tonen van je enkel al een schandaal. Virginia? Ze laat kuiten en voeten zien, soms... bijna meer.

Mensen raakten in paniek. Sommige foto's waren zo gewaagd dat ze eigenlijk verborgen waren, als privé-kunstporno uit de 19e eeuw. En zij geliefd Ze heeft al haar geld uitgegeven (serieus, ze is er blut voor gegaan) om deze wilde foto's te maken. Sommigen zeggen dat ze gek was, anderen een genie. Misschien allebei? Ze zei zoiets van: "Als de wereld gaat staren, laat mij dan tenminste de outfit kiezen."

En na haar dood raakte die super extra dichter, Montesquiou, er ook door geobsedeerd – hij verzamelde honderden foto's van haar en bouwde er een letterlijk altaar. En die foto's? Ze hangen in de Met in New York, en nog steeds kan niemand haar doorgronden. Icoon, onruststoker, koningin van de lange termijn.

Moraal van het verhaal: als je herinnerd wilt worden, wacht dan niet op toestemming. Kleed je aan, maak een scène en neem die verdomde foto.

Of laat ze zich in ieder geval afvragen hoe je eruit zou zien zonder je hoofd.