Waarom mannen stiekem verlangen naar de dominatrix

Veel mannen voelen een eigenaardige pijn: een verlangen dat niet helemaal past in de taal van romantiek of zelfs lust.
Het is een verlangen dat niet zozeer voortkomt uit fantasie, maar meer uit vermoeidheid.
Hij wil niet aanbeden worden.
Hij wil overmeesterd worden.

En niet met geweld, maar door formulier.
Door de vrouw wier stilte scherper is dan een zweep.
Door degene die niet vraagt, maar alleen toestaat.
Degene die macht draagt, niet als metafoor, maar als fysieke realiteit: een korset dat haar belemmert om te buigen, handschoenen die haar het gevoel ontnemen en hakken die haar manier van lopen veranderen in een bevelhebber.

Deze vrouw is niet altijd een dominatrix in de klassieke BDSM-zin, hoewel ze vaak wel het uniform draagt.
Zij is de fallische vrouw: degene op wie mensen hun diepste angsten en verlangens projecteren.
Niet omdat ze mannelijk is, maar omdat ze de betekenaars van mannelijkheid, zonder ooit haar vrouwelijkheid op te geven.

Ze biedt geen liefde.
Zij biedt structuur.
En binnen die structuur voelen sommige mannen zich eindelijk vrij.

Een geschiedenis van aanbidding, in latex en leer

Het beeld van de dominatrix is niet nieuw.
In de jaren vijftig verschenen er underground fetish-tijdschriften zoals Exotisch vulden hun pagina's met strak geregen korsetten, laarzen tot aan de dijen en ijzige blikken.
Vrouwen in die pagina's glimlachten niet. Ze wachtten niet.
Zij straften.
En mannen waren er dol op.

Dit waren niet zomaar pin-ups. Het waren iconen van een nieuwe erotische orde.
Een fantasie waarin vrouwelijke dominantie was zowel visueel als symbolisch.
Waarbij het korset niet alleen lingerie was, maar wet.
De hak was niet decoratief, maar een kwestie van rechtspraak.

In de loop van de tijd evolueerde dit beeld, maar het werd nooit minder.
De Britse illustrator Sardax zorgde ervoor dat deze erfenis ook in het moderne tijdperk tot uiting kwam, met zijn delicate maar krachtige verbeelding van vrouwen die de macht in handen hebben.
In zijn kunst, die sterk beïnvloed is door de Art Nouveau, worden vrouwen vaak afgebeeld als tempels van macht: zowel mooi als angstaanjagend, begeerd en gevreesd.

En door dit alles heen, de taal van fetisjmode is verbazingwekkend stabiel gebleven: leer, latex, handschoenen, korsetten, halsbanden.
Niet alleen omdat ze erotisch zijn, maar omdat ze de drager transformeren in iets mythologisch.

De fallische vrouw is geen kostuum – ze is een grens

Hunkeren naar een dominatrix is niet hetzelfde als hunkeren naar misbruik.
Het is een verlangen naar beperking.
Structuur.
Helderheid.
Een erotisch contract waarbij niemand hoeft te doen alsof tederheid het doel is.

In haar aanwezigheid mag de onderdanige eindelijk stoppen met het uitvoeren van krachtoefeningen.
Hij hoeft niet te beschermen.
Hij hoeft niet te leiden.
Hij knielt en doet dit door wint – niet haar hart, maar haar toestemming.

Maar hoe zit het met haar?

Vaak wordt de fallische vrouw voorgesteld als een projectie, een fantasie die voortkomt uit de mannelijke psyche.
Maar ze is ook, heel vaak, een keuze.
Een reactie.
Een rol die wordt vervuld door vrouwen die moe van het geconsumeerd worden.

Soms is een symbool van overheersing worden de enige manier om intact te blijven.
Ze werd hard omdat zachtheid werd bestraft.
Ze wordt gevreesd omdat ze zich nooit veilig voelt als ze begeerd wordt.
Zij verkiest stilte boven uitleg, controle boven onderhandeling.

En dus wikkelt ze zich op fetisjistische wijze – niet om de aandacht te trekken, maar om betekenis beschermen.
Haar latex is niet voor zijn plezier. Het is voor haar soevereiniteit.

Aanbidding en uitwissen

Hierin schuilt de paradox:
Hij is bang voor haar.
Hij wil haar.
Maar hij kan niet van haar houden.

Omdat de fallische vrouw niet is herkenbaar.
Ze doet niet open.
Ze geeft niet toe.

Zij mag aanbeden worden, maar nooit aangeraakt.

Dit is geen mislukking.
Het is onderdeel van de spreuk.
Fetisjisme is in essentie een manier om verlangen intact te houden door het in een bepaalde vorm te bevriezen.
Het korset verhindert dat ze kan ademen, en dat is juist de bedoeling.
Ze is onaantastbaar. Eeuwig. Denkbeeldig.

Maar zelfs zij verlangt er soms naar om echt te zijn.

Ik ken haar

Ik heb haar uniform gedragen.
Ik heb haar stilzwijgen uitgesproken.
Ik ben wel eens een kamer binnengekomen en voelde de zware blik van de mensen die gestraft wilden worden.

Niet omdat ik stroom nodig had.
Maar omdat het de enige manier was om niet langer een prooi te zijn.

Dat is wat de dominatrix ons geeft.
Geen overheersing. Geen controle.
Maar ruimte.
Ruimte om te bestaan zonder excuses.
Ruimte om te wensen zonder te worden verslonden.

De dominatrix, de fallische vrouw, het erotische archetype –
Het kan een fantasie zijn.
Maar ze is ook een overlevingsstrategie.
Een spreuk. Een bouwwerk. Een heilige voorstelling.

En als ze eindelijk de handschoenen uittrekt,
maakt het korset los,
en laat zichzelf mens zijn –
Dan wordt haar kracht ondraaglijk.

Want nu is ze geen mythe meer.
Zij is een vrouw.
En nog steeds heeft ze je niet nodig.

Maar misschien laat ze je wel wat dichterbij knielen.

door La Cortigiana